003. Jesień, moja miłość

Zdecydowanie wypoczęłam przez te dwa miesiące. To były ambitne i udane wakacje, przepełnione dwoma większymi wyjazdami, przyjazdem mojej ukochanej siostry (ciotecznej co prawda, ale spełnia mi rolę wspaniałej przyjaciółki i członka rodziny w jednym), pozytywnymi zmianami, nowymi znajomościami i dobrymi wspomnieniami. Pierwszy raz w życiu miałam okazję zobaczyć nasz Bałtyk, spędziłam tam dwutygodniową kolonię, a przywiozłam liczne zdjęcia, dużo piasku w plecaku i chorobę skóry (a teraz walczę z przebrzydłymi plamami na nogach). Wiecie co mnie najbardziej pociesza w końcówce wakacji i powrocie do szkolnych obowiązków?

Nadchodząca jesień! ♥

Nie istnieje dla mnie bardziej inspirująca pora roku niż ta, kiedy wszystko przyjmuje odcienie żółci i pomarańczy, liście opadają, park miejski staje się istnym cudeńkiem w tej swojej kolorowej szacie, a deszcz odwiedza nas nieco częściej niż zwykle. Może to nietypowe, ale nie przerażają mnie ulewy, nie denerwuję się ich obecnością, a wręcz chodzę wówczas podwójnie zmotywowana. Lubię krótsze dni, chłodniejszy wiatr i grubsze ubrania. Ciepłolubem jestem wyłącznie na wiosnę, irytują mnie letnie upały, nienawidzę opalenizny! Bynajmniej nie na sobie, innym ładnie w lekkim brązie, ale ja lubię pozostać blada ;)

Jesień sprzyja moim zajęciom pozaszkolnym. Fajnie jest poszerzać horyzonty, a dłuższe wieczory spożytkować na próbowaniu nowych rzeczy. Zaczynam drugi rok formacji oazowej, będę prywatnie uczyć się gry na gitarze (marny ze mnie samouk, nie umiem spożytkować czasu - "dziś mam czas to pogram dwie godziny, przez najbliższy tydzień nie mam czasu, więc nie pogram w ogóle, a potem znowu znajdzie się chwila na brzdąkanie...") i bardzo chciałabym choć raz w miesiącu pójść na zumbę, ale z tym ostatnim to kwestia sporna. Wszystko zależy czy czas i koszty pozwolą ;) W zeszłym roku próbowałam swoich sił w tańcu nowoczesnym, ale dosyć szybko nasunęły się wnioski, że tańczyć to ja, niestety, nie umiem. Mam także silne pragnienie spróbować samodzielnej nauki j. francuskiego (wspominałam już, jaki ze mnie zdolny samouk?). W tym przypadku akurat szczerze wątpię w swoje ambicje, a na szkołę językową już mnie trochę nie stać. Lekcje gitary mają swoją cenę, wcale nie taką małą, a na grze jednak zależy mi bardziej od francuskiego. Miejmy nadzieję, że może kiedyś się i z tym drugim uda :)

Zdjątko z zeszłorocznej jesiennej sesji ------->

Jak wspominałam, naprawdę nie lubię upałów. Nie pociąga mnie wizja przytulania się z chłopakiem w pełni słońca (dwa spocone ciała... nieromantycznie), każda czynność w nadmiernym cieple mnie bardzo męczy, zewsząd masa owadów, czytać wieczorami nie mogę, bo komary do światła ciągnie, a z zamkniętym oknem skwar i duchota. Z reguły staram się nie narzekać, ale lato mnie ku temu bardzo prowokuje. Jak typowa kobieta, lubię zaszyć się pod kocyk z herbatką i bardzo nienawidzę, gdy nadmiar stopni Celsjusza mi to psuje.

Z resztą, to już raczej nie moje osobiste zdanie, a opinia ogółu - miasto usłane w kolory jesieni jest znacznie piękniejsze od nagrzanych ulic w gorące południe.

Przyłapałam się ostatnio na tym, że niewiele rozmyślam o przeszłości. Mam wątpliwości czy to dobra cecha, ale bynajmniej nie wprowadza mnie w stan jesiennych melancholii. Chandra mnie raczej nie dotyczy, to w sumie dobrze, bo mogę się ze zdwojoną siłą cieszyć swoją ulubioną porą roku. Tak czy siak, zachęcam - porzućcie zmartwienia. Smutne refleksje to nie jest dobra sprawa. Bardzo dołują. Już sam fakt, że słońce od teraz wcześniej zachodzi i ciepła coraz mniej bywa dla niektórych dosyć przygnębiający - zdaję sobie sprawę z tego, że jesień jest dość nieszczególnie lubiana, ale naprawdę zachęcam, by dostrzec jej uroki. Bywa chłodna, deszczowa i pochmurna, ale przecież jej podstawowa odsłona to ta kolorowa i jednak na swój sposób piękna. Chociaż to też zapewne zależy od osoby. Podzielę się z Wami takim ładnym cytatem, który przed chwilą znalazłam: "Życie zaczyna się dopiero jesienią, kiedy robi się chłodniej". W odniesieniu do mnie - szczera prawda ;)

Swoją drogą, Wy też zawsze macie wrażenie, że wiosna i jesień tak szybko się kończą, a lato z zimą trwają jakoś dłużej?