002. Powołanie

Zawsze zazdrościłam ludziom kontrolowanej spontaniczności. Często przewijają nam się przez życie osoby bardzo śmiałe, wygadane i nieprzejmujące się opinią innych. To ostatnie sprawia, że potrafią umiejętnie żartować i rozładowywać napięcie. Są weseli, zabawni oraz lubiani. Szczerze podziwiam. Osobiście, o ile znajduję się w gronie bliskich znajomych czuję się wśród nich raczej nieskrępowana. Problem jest wtedy, gdy wkraczam w mniej znane mi towarzystwo. Czy wówczas umiem śmiało żartować, dużo mówić, nie przejmować się aż tak, czy nie powiem nic bardzo głupiego? No właśnie nie. W takich przypadkach lody przełamują ci spontaniczni, zyskując wówczas sympatię całego grona - bo byli odważniejsi niż wszyscy pozostali i potrafili rozkręcić spotkanie. Po ich interwencji rozmawia się już jakoś luźniej, nie ma napięcia i zbędnego stresu. Robi się po prostu miło i przyjemnie.

Bardzo długo próbowałam nauczyć się tej cechy, bo przecież charakteru nabieramy z czasem i trzeba nad nim pracować. Sądziłam zawsze, że nie ma rzeczy niewyuczalnych. Nawet nieraz usiłowałam sprawdzić się w roli takiego śmiałka, który kontroluje swoją spontaniczność i robi to dobrze. Wnioski? Nie robię tego dobrze.

Często mówi się o powołaniu. Mamy do wyboru trzy drogi: życie konsekrowane, w rodzinie lub w samotności. Można by rozdrobnić się też do powołania do zawodu, do obrania jakiejś drogi, itp. Cokolwiek byśmy nie wybrali, jeśli autentycznie jest to nasze powołanie, z pewnością będzie nam to sprawiało satysfakcje i przewyższy wszelkie dobra materialne. Weźmy jako przykład taką bibliotekarkę: choćby miała predyspozycje do innej pracy, która przyniosłaby jej większe dochody, jeśli naprawdę kocha swój zawód, lepiej będzie się czuła z mniejszymi zarobkami lecz z zadowalającą ją pracą - bo dane jej będzie robić to co kocha (w tym przypadku pracować w bibliotece).

Podsumowując:

• Powołanie daje nam radość, satysfakcję i spełnienie.
• Czujemy się dobrze w swoim powołaniu. 

A teraz pytanie dnia: Czy do charakteru też jesteśmy powołani?
 Można by się posprzeczać. Z jednej strony, jeśli naprawdę włożymy dużo pracy w udoskonalanie swojej osobowości, to właściwie każdą cechę da się osiągnąć. Nie musi to jednak oznaczać, że będziemy się wówczas czuć dobrze. Prosty przykład: człowiek z natury dobry uznał, że jest "zbyt grzeczny" i postanowił narobić trochę zła wokół siebie. Będzie umiał to zrobić? Będzie, ale nie da mu to szczęścia. Zacznie odczuwać poczucie winy, złość na samego siebie i w rezultacie jego posunięcie wcale nie będzie zadowalające.
Może to trochę za drastyczny przykład, bo właściwie to chciałam mówić o mniejszych różnicach charakteru. Dobro i zło, wiadomo - kompletne przeciwieństwa. Często próbowałam nauczyć się zachowań niewiele różniących się od mojego sposobu bycia i nic z tego - nie umiałam, czułam się niespełniona i nijaka, bo to czego próbowałam robiłam nieumiejętnie. Teraz już wiem, że nie był to brak wprawy ani doświadczenia, tylko brak powołania.

Jak wspominałam w pierwszym wpisie, należę do Ruchu Światło-Życie. Na początku tegorocznych wakacji wybrałam się z nim na dwutygodniowe rekolekcje, gdzie każdy dzień zakończony był adoracją. Był to akurat czas, kiedy czułam się z samą sobą wręcz okropnie, bo przyszło mi wkroczyć w nowe grono, gdzie bardzo chciałam, by mnie polubiono. Nieumiejętnie zaczęłam praktykować bycie spontanicznym i wygadanym. Widząc, jak marnie mi to wychodzi, opuściły mnie emocje i zapał, w prowadzając mnie w stan nicmisięnieudaje. Wieczorne adoracje były chwilą wyciszenia i osobistej rozmowy z Bogiem. Ciemność rozświetlana jedynie blaskiem świec, piękne pieśni i mądre słowa nadawały niesamowitego klimatu, niektórym ze wzruszenia pociekły łzy. Nie potrafiłam się tam szczerze rozpłakać, tak aby był to efekt realnego poruszenia serca. Ta niemoc jakoś mnie irytowała, tak jakby brakowało mi w sobie wrażliwości. Chciałam być wrażliwa, przecież to taka piękna cecha.

"Rozpłaczesz się tak z głębi serca dopiero gdy przestaniesz chcieć, by Cię zauważono. Skryj się. Nie musisz wszystkim udowadniać, że jesteś fajna i godna uwagi - ludzie to sami zauważą, jeśli tylko pozwolisz samej sobie być naturalną. Nie musisz się wzorować na osobach śmiałych, spontanicznych. Oni już są tam gdzie ich miejsce, tam gdzie ich powołano. Ty jesteś powołana do tego, żeby być osobą delikatną, uroczą i spokojną. Aby dawać wytchnienie tym, których może już zmęczyło ciągłe bycie w centrum uwagi i rola gwiazdy towarzystwa. Tak samo jak świat potrzebuje ludzi odważnych i przebojowych, tak ma ogromne zapotrzebowanie na tych cichszych oraz skromniejszych. Idź czynić swoje powołanie."
I gdy to do mnie dotarło, tak oto rozpłakałam się chyba najszczerszymi łzami jakie w życiu uroniłam.
A potem zaczęło się praktykowanie tych cech. Jak się z nimi czuję? Rewelacyjnie! Bo wiem, że to jest to, czym powinnam się kierować. Obecnie pracuję nad charakterem, często jakoś umyka mi spod kontroli i jeszcze nie mogę powiedzieć, bym naprawdę była tą wyciszoną, spokojniejszą i delikatniejszą osobą, ale jest lepiej. Znacznie lepiej!

A Wy, do jakiego charakteru czujecie powołanie? :)